امام سجاد(ع)((( زینت ساجدین)))

[Mitra@]

"خداوندا! مرا تا هنگامی عمر عطا نما که عمرم در فرمانبرداری تو بکار رود ..."
(صحیفه سجادیه، دعای بیستم، فراز ششم)(1)

[Mitra@]

امام علی بن الحسین (علیه السلام)، پسر عموئی مستمند داشت.
شب هنگام به طوری که او را نشناسد، نزدش می‌رفت و چند دینار به او می‌بخشید.
آن مرد می‌گفت:
علی بن الحسین(علیه السلام) رعایت خویشاوندی را نمی‌کند،
خدا او را سزا دهد.
امام این سخنان را می‌شنید و شکیبائی و بردباری می‌کرد و خود را به آن مرد نمی‌شناساند
. چون امام چهارم به دیدار خدا رفت
، آن احسان از آن مرد بریده شد و در این هنگام بود که دانست که آن مرد نیکوکار، علی بن الحسین (علیه السلام) بوده است.
پس بر سر مزار او رفت و گریست ...(6)
کشف الغمه، جلد 2، صفحه 107- حلیة الأولیاء، جلد 3، صفحه 140

[Mitra@]

هنگامی که آن حضرت روزه می‌گرفت، گوسفندی قربانی می‌نمود. هنگام عصر بر سر دیگ می‌رفت و می‌گفت:
"این ظرف برای فلان خانه و این ظرف را برای فلان خانه ببرید."
سپس خود با نان و خرما افطار می‌کرد.(9)
آری! امام (علیه السلام) برای خدا و تحصیل رضای پروردگار، این چنین می‌نمود
و خداوند نیز حرمت و حشمت او را در دیده بندگان خود می‌افزود.
دشمنان وی می‌خواستند که قدر او پنهان ماند و کسی او را نشناسد؛
اما به رغم خواسته آنان، شهرت او بیشتر گشت؛
چرا که خورشید را نمی‌توان با گِل آغشته نمود
و مُشک را هرچند در ظرفی بسته نگه دارند،
بوی خوش آن دماغ‌ها را معطر خواهد کرد ...

[Mitra@]

ابن سعد (از علمای بزرگ اهل سنت) می‌نویسد:
چون مستمندی به نزد اقا امام سجاد (ع) می‌آمد،
بر می‌خاست و حاجت او را روا می‌کرد و می‌گفت:
"صدقه پیش از آنکه به دست سائل برسد، به دست خدا می‌رسد."(5)

[Mitra@]

اما بخشش به مستمندان چگونه باشد بهتر است؟
خداوند در آیه 271 سوره بقره، می‌فرماید:
"اگر انفاقها را آشكار كنيد، خوب است! و اگر آنها را مخفى ساخته و به نيازمندان بدهيد، براى شما بهتر است!..."(2)
علی بن عیسی از ابن عایشه روایت می‌کند که او گوید:
از مردم مدینه شنیدم که می‌گفتند:
"ما صدقه پنهانی را هنگامی از دست دادیم که علی بن الحسین (علیه السلام) درگذشت."(3)
در مدینه چندین خانوار بودند که امام سجاد (علیه السلام) به معاش آنان می‌رسید و نمی‌دانستند که این کمک از کجاست. چون آن حضرت به جوار پروردگار رفت، آن کمکها بریده شد.(4)