تجربه های خوب یک مادر

[ریحان]

ارسالی توسط mahgol

چه بامزه....ایندفعه مامانمو دیدم یادم باشه بگم چند تا بوس بذاره تو مشتم

باز تو خودتو قاطی کردی! به جای این حرفا زود برو یه نی نی بیار مردم نگن اجاقش کوره! هر چند که به قول بعضیااااااا زرنگی... دم به تله نمی دی

[baranbahari]

مرسي آستاره عزيز كه اين تابيك خوب رو ايجاد كردي. من با پسرم خيلي مشكل دارم. البته من مهد نمي زارمش ميذارم پيش مامانم ولي هر روز بايد يه كلكي سوار كنم و بعدش هم پشت سرم زنگ ميزنه و كلي گريه كه ... تا عصر من خودم رو پيدا نميكنم. خوشحال ميشم از راه حلها تون استفاده كنم.

[toktam]

آرش کوچولوی من تا یه ماه پیش تو خونه پرستار داشت
از روزی که کوچولوی دومم رو کشف کردم فکر برخوردهای آرش دقیقه ای دست از سرم بر نمیداشت
من و داداشم 5 سال اختلاف سنی داریم و حسادت کودکانه من که بزرگترها نتونستند حلش کنند تا 10-15 سالگی برادرم بین ما فاصله انداخت و شاید روزهای خوب زیادی رو از ما گرفت
بعلاوه آرش سه ساله شده و اول مهر باید بالاخره میرفت مهد اما ...
کوچولوی دوم من اواخر شهریور به دنیا میاد و اگر تقریبا بلافاصله بعد تولد اون آرشو بذارم مهد چه فکری تو ذهن این پسر کوچولوی دردانهء خانواده میاد؟
پس اولین اقدامم دور اندیشی و مهد گذاشتن آرش از بعد عید بود
اما مشکل بزرگتر مشکل مشترک با همه مادران بود, هراس جدایی!
یک هفته اول با اشک و گریه و بهانه گیریهای آرش گذشت و در این مدت آرش حتی یک کلمه هم با هیچ کس در مهد حرف نمی زد, یعنی چنان در ِ ارتباط را بسته بود که از مربیان مهد توان هرگونه مانور را گرفته بود
یک شب طبق معمول در خانه آرش مشغول بازی با موبایل من بود
کلماتی را که بلد بود دربرنامه word تایپ می کرد و من تشویقش می کردم که ناگهان جرقه ای که باید در مغزم زد!!! ( آرش حدود 14-15 کلمه را در این برنامه می خواند و تایپ می کند)
فردا در مهد موبایلم را بهش دادم و گفتم من نمی روم بیا بازی کنیم
دو کلمه که نوشت به مربیش نشان دادم و او ابراز حیرت و تشویق بیش از معمول نشان داد
کلمه سوم را نوشت و آرام به من گفت " به مریم جون هم نشون بده" جالب اینکه اسمها را یاد گرفته بود اما صدایشان نمی کرد
خلاصه به کلمه پنجم یا ششم که رسید خودش مریم جون را صدا کرد و 10 دقیقه بعد مربی اش توانست او را ( البته در حضور من) وادار به بازی با بچه ها بکند
روز بعد آرش با کمی نق نق اما بی گریه به مهد رفت و حاضر شد یکساعت بدون من آنجا بماند (من بدون اجازه اش هرگز ترکش نکردم )
الان ده روزی از آن روز می گذرد صبحها هنوز بغض می کند اما گریه هرگز
دم در کلاسش با من دست می دهد بوس می کند و می رود

[آستاره]

من وخواهر کوچکترم تنها 1.5 سال با هم اختلاف داشتیم.حسادت بود اما خیلی کم رنگ در واقع با هم بزرگ شدیم.باهم حمام می کردیم ,می خوابیدیم ,به مدرسه رفتیم ,دانشگاه(البته با فاصله زمانی و مکانی)عاشق شدیم و یواشکی از رویاهایمان گفتیم ازدواج کردیم و بچه دار شدیم و همیشه در کنار هم و یاور هم بودیم.خواهر سوم که با ما اختلاف سنی بیشتری داشت کمی دیرتر به این کلوپ پیوست اما به هرحال صمیمیت ما کم نظیر است.دوست داشتم همین اتفاق برای بچه هایمان هم بیفتد.به همین دلیل سعی کردم فاصله سنی آنها کم باشد.یادم است که وقتی خواهر کوچولوم به دنیا آمد مادرم یک عروسک با لباس سفید عروس به من داد و گفت این را خواهرت برات آورده!من ساده دل هم عاشق آن فسقلی عرعرو شدم که هنوز بعد از سه تا بچه مهرش از دلم نرفته.منهم همین کلک را به آرش زدم یه هواپیمای بزرگ و یه آدم آهنی که خیلی دوست داشت خریدم و قایم کردم همزمان با آمدن از بیمارستان بهش دادم.از خوشحالی به هوا پرید وبا آنها به بازی پرداخت .بعد از من پرسید:مامان مگه نی نی تو دلت نبود.اونجا مغازه هم داره؟!

[ریحان]

من با خواهرم 8 سال اختلاف سنی داریم و چون مادرم شاغل بود به نوعی میشه گفت مادرش من بودم و بزرگش کردم... الان هم رابطه مون همونجوریه... با اینکه خیلی خیلی دوستش دارم اما هیچوقت با هم حرف در گوشی نداریم و من فقط مواظبشم که درس و دانشگاه و کاراش همیشه رو به راه باشه و اونم منو به چشم یه آدم بزرگ میبینه که همیشه برای کمک و ارائه راه حل حاضره !