مام فضائل

[Mitra@]

سالروز وفات حضرت ام البنین علیهاالسلام؛
مادر گرامی حضرت ابوالفضل العباس (ع)

13 جمادی الثانی

چند سال پس از شهادت حضرت فاطمه (س) بود،
كه اميرالمومنين (ع) از برادرش عقيل، كه به اصل و نسب قبايل آگاه بود،
درخواست كرد زني را از دودماني شجاع براي او خواستگاري كند
و عقيل، فاطمه كلابيه (ام البنين) را براي آن حضرت خواستگاري كرد
و ازدواج صورت گرفت.
اميرالمومنين (ع) از اين بانوي گرامي، صاحب چهار پسر به نامهاي عباس، عثمان، جعفر و عبدالله شد.

عباس (ع) ازبرادران ديگرش بزرگتر بود و هر چهار برادر به امام خويش، حسين (ع) وفادار بودند و در روز عاشورا در راه آن امام جان خود را نثار كردند.
ارادت قلبي ام البنين (س) به خاندان پيامبر (ص) آنقدر بود كه امام حسين (ع) را از فرزندان خود بيشتر دوست مي داشت؛
بطوري كه وقتي به اين بانوي گرامي خبر شهادت چهار فرزندش را دادند
فرمود: مرا از حال حسين (ع) باخبر سازيد
و چون خبر شهادت امام حسين (ع) به او داده شد،
فرمود رگهاي قلبم گسسته شد،
اولادم و هر چه زير اين آسمان كبود است، فداي امام حسين (ع).

تقدیم به ام البنین (علیها السلام)
روزی که علی بن ابیطالب با عقیل مشورت کرد و از آن پیر نسب شناس همسری خواست که (ولدتها الفحوله) فرزندانش شیر مردان روزگار باشند،
هیچ کس حتی عقیل نفهمید که چرا و از چه جهت؟
اما تو را نمی دانم.
تا بحال فکر نکرده بودم شاید می دانستی.
پس بگذار بگوئیم نمی دانستی.
تو! فاطمه کلابیه! که به پاکدامنی شهره بودی..
. اما چون تو کم نبودند در آن عصر و او تو را برگزید.

نمی دانم آنروز به او چگونه جواب دادی، اما آنقدر می دانم که نو عروس خانه حیدر شدی.

و باز مردم دهان ناپاک مدینه سخن آغاز کردند که دیگر حسنین و زینبین روز خوشی نمی بینند!
(مگر نه اینست که همین مردم آنها را یتیم کرده بودند با یاری نکردن علی و فاطمه؟؟!)
اما آن روز تو با علی شرطی کردی که:
مولای من! دیگر مرا فاطمه مخوانید
که با هر بار بردن نام آن علیا مخدره تن کودکان را لرزان می بینم!
روز اول به خدمت زینب رفتی که طفلی ٦ ساله بود و گفتی که به خدمت خانه و شما آمده ام!
کدبانوی خانه شمائید خانمم!
و اینگونه زندگی آغاز شد تا آنزمان که خدا به تو و علی فرزندی عطا کرد.

و باز هم شروع کردند که:
دیگر تمام شد. فرزند خودش که بیاید دیگر اولاد زهرا (س)از چشم میافتند اما...

آن روز که برخاستی کودکان و علی بر سر سفره غذا بودند.
عباست را آرام در آغوش گرفتی و نزدشان رفتی
و ناگهان همه دیدند بجز زمین که بر گرد سر این کودکان و پدرشان می چرخد کودک شیرخواره ای و مادرش نیز خود به تنهایی گردشی عظیم آفریده اند که عالمیان را انگشت حیرت به دهان گذاشته.

عباس من به فدایتان! آرام آرام میگفتی و میگریستی.
به فدای تو حسن جان! به فدای تو زینب جان. به فدای تو ام کلثوم و ناگهان دیگر فدایش کردی... به فدایت شود حسین فاطمه.
من کنیز این خانه ام و شمایان اربابان فضل و کمال! کنیززاده را چه به برابری و برادری با شما...

نامت فاطمه بود؛ اما دوست نداشتی فاطمه صدایت کند.
نخستین بار که تو را فاطمه خواندند، نشستی و در غم تنهاترین بانوی آسمانی، زار گریستی و یادش را در دل زنده نگاه داشتی.
خود را با آفتاب عظمت او مقایسه نمودی و گفتی:
"مرا فاطمه مخوانید. فاطمه کوثر رسول است، مادر هستی است.
من کنیز اویم، البته اگر این افتخار نصیبم شود."
آری، تو کوثر رسول (ص)نبودی؛ اما درس آموخته مکتب او بودی،
اما اکنون بقیع، مهمانی تازه دارد.
رفتی و عاشقانه در جوار مادر علی (ع) و فرزند او امام حسن مجتبی (ع) رخ در خاک دلربای بقیع کشیدی.
غروب غم انگیز تو بانوی فاطمی سرشت را به حق باوران و شیفتگان خاندان رسول اکرم (ص) تسلیت می گوییم.

[noura]

سلام بر صبر!

سلام بر استقامت ام البنین!

آسمانی که چهار قرص ماهش را بی هیچ چشم داشتی

تقدیم کربلا کرد، مادری که چهار ستون قامتش فرو ریخت؛

اما باز ایستاد و پژواک کربلا را در مدینه انعکاس داد!

این بقیع است و اینکه آخرین قدم زمینی اش را بر آن گذاشته

«ام البنین» مادر «وفاداری»

مادر «صبر» و «استقامت»

مادر «چهار قرص ماه»

دامنی که ادامه دامن فاطمه(س) بود تا حسین علیه السلام

سر بر آن بگذارد، تا زینب، بی هیچ دغدغه، غصه هایش

را در آن مویه کند، تا عموی تشنگان کربلا،

وفاداری را و گذشت را از آن بیاموزد.

ام البنین، مادر داغدار مدینه بود، اما ایستاد؛

ایستاد و کربلا را در مدینه، پنجره در پنجره سرود.

کربلا را در کوچه های مدینه جاری کرد.

دست هایش، آشناترین داغ کربلا بود.

حالا مدینه مویه می کند و بقیع، ماتمی دیگر را در

دامن می کشد و اشک می ریزد.

آن روز هم که قبری در مدینه گم شد، بقیع اشک می ریخت.

بقیع، اشک می ریزد و چهار ماه کامل در

آسمانش می درخشند؛

چهار ماه پاره پاره ...